Mheer is een stipje op de landkaart. Het ligt midden in het prachtige Limburgse heuvelland. Weiden en bouwland tegen de hellingen en in alle schakeringen van groen. Een ideaal, maar stil oord. Slechts te bereiken langs een smalle weg, die klimmend en dalend naar Cherie Spencers vaste verblijf gaat. Limburgs golvende land is mooi, maar voor banen en voor de training van paarden moeilijk omdat in dit gedeelte nauwelijks een vlak terrein te vinden is. Niettemin kwam er een trainingsbaan op de grote wei bij het huis. 800 meter met een daling en helling als op een Vincennes in miniatuur. Nog dit jaar zal de oefenbaan belangrijk worden verlengd.
Van dit punt af reisde Cherie Spencer naar Groningen, Alkmaar, Wolvega, Drachten, Enghien in Frankrijk, Duitsland en zelfs naar de reusachtige Roosevelt Raceway tussen de grootste op aarde: Nevele Pride en Une de Mai.
Een bedrag van fl 168.000,- vergarend. Het had nog meer kunnen zijn, doch een geval van doping (Kampioenschap Nederlandse Paarden) en de reis naar Amerika, waardoor het Kampioenschap van Duindigt werd gemist en de vorm enkele weken niet zo best meer was, hielden Cherie Spencer op dit bedrag.

"Ach" zegt Sjeng Hendrikx in zijn vele trofeeën tellende huiskamer, "je leert overal van, achteraf geloof ik, dat wij vroeger de merrie wel eens te veel zwaar werk gaven. Maar het was ook een eigenzinnige. Voor een weidesleep - lang en veel - heeft ze die eigenzinnigheid wel grotendeels afgeleerd. Loop je met haar aan een touw en ze wil naar links, nou doe dat dan maar. In de box, in de training en in de koers is Cherie één en al lief. Alleen met aanspannen en verzorgen moet je haar kennen, want dan slaat ze wel eens." En om die woorden niet te logenstraffen geeft ze een klap tegen de kar.
Die klap tegen de kar had figuurlijk nog harder kunnen zijn indien dit populaire draafstertje tegen het einde van haar laatste koersjaar niet getroffen was door een pees-aandoening aan haar linkerachterbeen, die van zulk een ernstig karakter was dat zij niet met vliegende vaandels, maar wel met stille trom van het strijdtoneel verdween. Niet helemaal want op de laatste koerszondag van het jaar 1969 verscheen zij nog eens met al haar vrouwelijke jaargenoten bij het afscheidsdéfilé op de Hilversumse piste. Na de huldiging van Henri Buitenzorg als "Paard van het Jaar" met 3088 stemmen werd Cherie Spencer niet alleen tweede -met 1099 stemmen, maar bovendien ontving zij de persprijs 1969.
Eenmaal toonde zij toen nog eens een stukje snelheid, een stukje speed, zoals zij dat zovele malen heeft laten zien. Cherie Spencer was in haar loopbaan en in de koersen, zoals de Hongaarse violist Kiss het met Zuidelijk temperament zo beeldend kon vertellen: "Wat een diertje, wat een lief merrietje, zo klein en toch zo vlug als de wind, even snel en mooi als een Csardasz...

Cherie (met nr. 1) wint op een vol Duindigt

In 1968 maakte Cherie twee uitstapjes naar het buitenland en werd derde in Duitsland en vierde in Frankrijk.
In 1969 werd ze uitgenodigd voor de Invitational Trot (Wereldkampioenschap) in New York en de Chalenge Cup een week later. De merrie was toen niet in orde, maar had natuurlijk ook geen schijn van kans tegen de wereldtop, waaronder Une de Mai en Nevele Pride.