Hall of the Legends : Mack Lobell geboren in 1984 (USA), rec. 1.09,7 winsom ca. 3.200.000 Euro) zw. hengst v. Mystic Park u. Matina Hanover v. Speedy Count |
|
Mack Lobell was jarenlang de beste draver ter wereld. Hij won de Hambletonian
en tal van andere topkoersen in de USA. Toen hij 4 jaar oud was kwam hij al
enkele malen naar Europa en dat ging hij steeds vaker doen. Hij startte nog
eens in onze Prijs der Giganten, waarin hij na hevige strijd met Express Ride
(jawel de vader van Ritzy Boko) zijn serie won. De pikeur van Express Ride had
een ander paard, Friendly Face, in de andere serie en die won veel gemakkelijker.
In de finale moest Mack de tol betalen voor zijn inspanningen in de serie, want
hij kon Friendly Face toen niet kloppen. Normaal was Mack het betere paard.
Hij wordt door de kenners gezien als een van de beste dravers van de 20-ste
eeuw.
Op latere leeftijd is hij enkele jaren geleden in Zweedse handen gekomen en
hij staat daar nog steeds ter dekking.
Toppikeur John Campbell zei over Mack Lobell:
"Hij is het beste paard dat ik ooit heb gereden. Hij bewees me dat hij de beste
was door jaar op jaar zijn superklasse te tonen op het allerhoogste niveau.
Het was gewoon een sensatie om Mack Lobell te rijden. Het was niet iets van
op hem terugkijken en zeggen: "Jeetje, wat was hij goed". Nee, ik wist hoe groots
Mack Lobell was toen ik hem reed. Elke keer als ik achter hem zat, zei ik tegen
mezelf: "Dit is iets bijzonders". Het duurde even voordat Mack Lobell koersrijp
was en zichzelf vond. Ik reed hem niet in het begin van zijn tweejarigen-seizoen,
maar toen ik hem in de zomer ging rijden, kon ik zien dat hij supersnel was,
maar zijn hoofd er nog niet bij kon houden. In DuQuoin maakte hij op in de laatste
rechte lijn zomaar een fout met geen enkel paard in de buurt. Zijn gedachten
dwaalden gewoon af. Daarna maakte hij in Sportman's Park fouten door de krappe
bochten. Maar tegen de tijd dat we naar Delaware gingen, ongeveer drie weken
later, was hij een ander paard. Dat is moeilijk uit te leggen. Je kunt je niet
voorstellen hoe hij in zo'n korte tijd zó kon veranderen. We wisten hoeveel
speed Mack Lobell had, maar je weet nooit of zulke paarden, met zoveel potentieel,
ooit volledig tot hun recht zullen komen. Er zijn zoveel paarden, die snelheids-
explosies tonen, maar even daarna in elkaar kruipen. Als ze hun gangen beter
hebben leren coórdineren, lijken ze ook hun snelheid te hebben verloren. Mack
liep een wereldrecord over 2 heats op Delaware door zijn eerste heat in 1.59,1
te draven en de tweede in 2.00,1. Hij vervolgde dat met een wereldrecord in
1.55,3 op Lexington en won later de Breeders-Crown.
Mack was zo groots als driejarige, dat het moeilijk is om er een hoogtepunt
uit te pikken. Dat is wat hem zo bijzonder maakte. Hij liep een record als winnaar
van de Hambletonian, maar een week eerder in de Beacon Course won hij in 1.54
en ik zou niet weten hoe hard hij die avond had kunnen draven als ik hem gevraagd
had. Hij liep gewoon te wandelen! In de Hambletonian won hij wel, maar was hij
niet in orde. De baan was hard en zijn voeten waren wat gevoelig, maar daar
liep hij doorheen. Hij was wat pacerig en verkorte zijn loop, waardoor ik wist
dat zijn voeten hem dwarszaten. Gedurende de Hambletonian voelde hij niet zo
comfortabel aan als de week daarvoor. In de Beacon Course was hij gewoon onberispelijk.
In de Hambletonian toonde hij me dat hij karakter had. Ik kreeg toen veel bewondering
voor hem. Hij sprong bij de start, maar dat was niet omdat hij zijn gedachten
er niet bij had. Ik zei tegen Chuckie (Sylvester, de trainer) dat de baan hem
hinderde. Daarom hebben we hem na de eerste heat andere ijzers onder gedaan.
Een van de dingen die Chuckie succesvol maken is dat hij tussendoor iets durft
te veranderen, hoe goed alles ook verloopt. Elke trainer vraagt me altijd na
een koers hoe het paard ging, maar de meesten aarzelen om iets te veranderen
als ze winnen. Maar Chuckie en ik zitten al lang op dezelfde lijn. We zijn het
niet altijd eens, maar we hebben een groot wederzijds vertrouwen."